2.2 De inhoud.
Hoe verliepen de gesprekken
Binnen de samenspraakbijeenkomst zijn drie gespreksgroepen bestaande uit een mix van cliënten, verwanten, medewerkers en vertegenwoordigers uit de Centrale cliëntenraad, Ondernemingsraad en Raad van Toezicht in gesprek gegaan over verschillende actuele thema’s.
Tijdens deze gesprekken vertelde ieder vanuit het eigen perspectief over een thema, dit leidde tot waardevolle gesprekken van mens tot mens en soms tot meer begrip over en weer. Een voorbeeld rond een actueel thema was een cliënt die vertelde hoe ingewikkeld het is als er invaller werkt die jou en je zorgvraag niet goed kent. Waarna een medewerker vertelde hoe het is, als je die invaller bent. Ze vertelde over de twijfels en de onzekerheid die ze voelt als ze als invaller werkt en op welke manier ze dan aansluiting zoekt bij die cliënt. Vervolgens ontstond een oplossingsgericht gesprek, wat heeft die invalklacht aan minimale informatie nodig en hoe kunnen we dat samen organiseren?
Wat gaat er goed bij Gors
Uit al deze gesprekken kwam naar voren dat verschillende cliënten en medewerkers vinden dat er bij Gors veel aandacht is voor de eigen regie van cliënten. Triple C heeft hier meer verdieping aan gegeven, medewerkers zijn net iets anders gaan kijken. De cliënten merken dit in de praktijk ook, zo wordt er op meer plekken vers gekookt. Ook de medezeggenschap in het algemeen wordt als waardevol ervaren, de CCR en de OR voelen zich gehoord door de bestuurder. Zowel cliënten als medewerkers vertellen dat Gors hen de mogelijkheid geeft om zichzelf verder te ontwikkelen. Op een aantal woonlocaties is er een vast half uur één op één contactmoment ingepland, een deel van de aanwezigen herkennen dit en vinden dit ook heel prettig. Binnen thuisbegeleiding wordt er gewerkt met vaste duo’s, waardoor er eigenlijk altijd een vast gezicht werkt. Ook is er veel gesproken over de professionele rol van de medewerker en hoe dit eruit ziet in de praktijk. Het blijkt dat de verwachtingen van cliënten uiteenlopen, enerzijds de gelijkwaardigheid en anderzijds een stukje professionele afstand , de grens in afstand en nabijheid is maatwerk.
En, wat kan er beter?
In de praktijk merken veel aanwezigen dat de externe invalkrachten niet in het cliëntendossier kijken, waardoor men onvoldoende specifieke kennis heeft om de gewenste ondersteuning te leveren. Ook ervaren cliënten dat medewerkers vaak worden weggeroepen tijdens een zorg- of contactmoment, ook vinden ze dat medewerkers veel in het kantoor of achter de computer zitten. Het is niet altijd duidelijk welke taken begeleiders uitvoeren, welke taken bij een planverantwoordelijke liggen en met welke vragen men bij een coördinerend begeleider terecht kan. Er lijkt relatief veel verloop onder de medewerkers, hoe komt dat en hoe kunnen we medewerkers beter behouden? De ervaringen bij dagbesteding zijn niet overal goed, de kwaliteit van een individuele medewerker en diens klik met de doelgroep is hierin bepalend. Ook is er soms sprake van teveel gemixte doelgroepen, waardoor de groepsdynamiek niet altijd fijn voelt en de activiteiten niet bij iedereen aansluiten. Tot slot is er gesproken over de zichtbaarheid van het hele zorgaanbod en de organisatie Gors, de ervaren zichtbaarheid blijkt per doelgroep en per regio uiteen te lopen.